Jak zainstalować program w Ubuntu

Instalacja programu w Ubuntu to niezwykle proste zadanie. Ubuntu domyślnie dodaje najpopularniejsze programy i potężny, że Linux ma jednak, jeśli potrzebujemy bardziej szczegółowego oprogramowania, możemy go łatwo zainstalować, wykonując kroki, które wskażemy poniżej.

W Ubuntu i Linuksie w ogóle, w przeciwieństwie do tego, ile oprogramowania instaluje się w systemie Windows, zwykle nie trzeba szukać programu w Internecie, pobierać go i instalować wielu bibliotek niezbędnych do jego prawidłowego działania. Mamy dostępne repozytoria (PPA), które są rodzajem scentralizowanego magazynu, który zawiera całe oprogramowanie i które jest zawsze (względnie) aktualizowane. Możemy również zainstalować Pakiety DEB, że znajdziemy je w internecie, na snapie Canonical czy Flatpak.

Istnieje kilka sposobów instalacji programu w Ubuntu. Przedstawimy Ci je od najniższego do najwyższego poziomu „złożoności”.

Oprogramowanie Ubuntu

Najprostszym i najbardziej intuicyjnym sposobem jest ta aplikacja. Faktycznie, Oprogramowanie Ubuntu (dawniej Ubuntu Software Center) to nic innego jak widelec z oprogramowania GNOME zaprojektowanego do ustalania priorytetów pakietów snap. W tym sklepie możemy wyszukać dowolny typ pakietu i pojawi się on, jeśli znajduje się w oficjalnych repozytoriach Ubuntu lub w Snapcraft, gdzie ładowane są pakiety snap.

Aby uzyskać dostęp, musimy kliknąć ikonę oprogramowania Ubuntu, która zwykle znajduje się w panelu bocznym. Ta aplikacja jest podzielona na kilka sekcji, z których wszystkie są dostępne od góry:

• Po lewej stronie całości mamy lupę, z której możemy przeprowadzać poszukiwania.
• W centrum mamy sekcje dla:
  • Przeglądaj (według sklepu).
  • Zainstalowane aplikacje, w których zobaczymy, co zainstalowaliśmy, chociaż nie pojawiają się wszystkie pakiety.
  • Aktualizacje, gdzie zobaczymy, co zostanie zaktualizowane, gdy pojawią się nowe pakiety.

Jeśli chodzi o Ubuntu Software, wydaje mi się ważne, aby ponownie wspomnieć, że jest to sklep zaprojektowany do ustalania priorytetów pakietów snap. Rdzenni użytkownicy Ubuntu to DEB, a przystawki to te, które same zawierają podstawowe oprogramowanie i zależności. Są opcją, ale mogą nie być naszą ulubioną. Jeśli zdecydujemy się korzystać z oprogramowania Ubuntu, musimy spojrzeć na menu rozwijane w prawym górnym rogu. To tutaj zobaczymy, czy opcja jest w wersji DEB; domyślnie zaoferuje nam pakiet snap. Co sprawia, że ​​proponujemy alternatywę.

Oprogramowanie GNOME

Jak mam zainstalować oprogramowanie GNOME, jeśli oprogramowanie Ubuntu jest takie samo i jest już zainstalowane? Cóż, ponieważ nie jest, ani nie jest blisko bycia. Oprogramowanie Ubuntu ma pewne ograniczenia i filozofię, których nie ma oprogramowanie GNOME. Oficjalny sklep Project GNOME oferuje oprogramowanie bez ustalania priorytetów i ukrywania czegokolwiek priorytetem będzie opcja pakietu DEB, jedno z całego życia. Złą rzeczą w mówieniu o tej opcji na drugiej pozycji jest to, że aby z niej skorzystać, będziemy musieli zainstalować sklep przedostatnią metodą, z terminalem, a rozwiniemy jego pełny potencjał dodając obsługę Flathub.

Po zainstalowaniu oprogramowanie GNOME jest prawie kopią oprogramowania Ubuntu (w rzeczywistości jest dokładnie odwrotnie). Poszukamy pod lupą, wybierzemy program, sprawdzimy źródło pochodzenia i klikniemy Instaluj. Tak proste jak to. Jedynym problemem jest to, że pakiet nie pojawia się w oprogramowaniu Ubuntu. Jeśli szukamy „oprogramowania gnome”, pojawia się jako zainstalowane, ale tak nie jest. Musimy go zainstalować, jak wyjaśniliśmy w sekcji konsoli.

Menedżer pakietów Synaptic

Synaptic to bardziej zaawansowany system instalowanie i usuwanie aplikacji Ubuntu Software. Mimo to środowisko jest graficzne i bardzo wydajne oraz ma pełną kontrolę nad aplikacjami zainstalowanymi w systemie, ich zależnościami i różnymi wersjami pakietów, które można zainstalować zgodnie z potrzebami. Z Ubuntu 12.04 Synaptic nie jest instalowany domyślnie, a jeśli chcemy z niego skorzystać, musimy go zainstalować z Ubuntu Software, wyszukując Synapticlub z terminala.

Aby otworzyć Synaptic, kliknij ikonę siatki lub naciśnij klawisz Meta i wyszukaj Synaptic. Za pomocą tego menedżera możemy instalować, ponownie instalować i usuwać pakiety w bardzo prosty graficzny sposób. Ekran Synaptic, jak widać, jest podzielony na 4 sekcje. Dwie najważniejsze to lista, która zawiera sekcję kategorii (1) po lewej stronie i sekcję opakowania (3) po prawej stronie. Wybranie paczki z listy spowoduje wyświetlenie jej opisu (4).

Aby zainstalować pakiet, wybierzemy kategorię, kliknij prawym przyciskiem myszy żądany pakiet i wybierz Zaznacz, aby zainstalować lub dwukrotnie klikniemy na nazwę paczki. Zaznaczymy w ten sposób wszystkie pakiety, które chcemy zainstalować w systemie i klikniemy przycisk Zastosuj aby rozpocząć instalację. Synaptic pobierze tylko niezbędne pakiety z repozytoriów w Internecie lub z nośników instalacyjnych.

Możesz także użyć przycisku Szukaj aby znaleźć pakiety, które chcemy zainstalować. Klikając ten przycisk, możemy wyszukiwać programy według nazwy lub opisu. Po zlokalizowaniu programu, który chcemy zainstalować, klikamy go dwukrotnie, aby go zainstalować. Jeśli chcemy usunąć program, wystarczy kliknąć go prawym przyciskiem myszy i wybrać usunąć o Usuń całkowicie.

We wszystkich przypadkach zmiany zaczną obowiązywać po kliknięciu przycisku Zastosuj.

Menedżer pakietów Synaptic, taki jak oprogramowanie Ubuntu, sam dba o rozwiązywanie zależności między pakietami aby aplikacje działały poprawnie. W ten sam sposób można skonfigurować go tak, aby instalował zalecane pakiety, które bez konieczności aplikacji mogą pełnić inne dodatkowe funkcje. Jeśli chcemy aktywować to zachowanie, możemy przejść do konfiguracja > preferencjei na karcie Ogólne Sprawdź pudełko Traktuj zalecane pakiety jako zależności.

pakiety flatpak i snap

Jak wyjaśniliśmy, Ubuntu nie obsługuje pakietów flatpak po nowej instalacji. W rzeczywistości firma Canonical nie przepada za tym pomysłem i jego oprogramowaniem Ubuntu Nie obsługuje nawet płaskich paczek.; jest zmodyfikowany tak, że nie można do niego dodać wsparcia, a przynajmniej nie w łatwy sposób, jaki kiedykolwiek był udostępniany społeczności Linuksa. Pakiety Snap można instalować bezpośrednio z oprogramowania Ubuntu, a ich instalacja jest tak prosta, jak w przypadku każdego innego pakietu, chociaż można je również zainstalować z terminala, co wyjaśnimy w następnym punkcie.

Inaczej jest, gdy chcemy zainstalować pakiety flatpak. Jak wyjaśniliśmy w ten artykuł, najpierw musimy zainstalować pakiet „flatpak”, następnie „gnome-software”, ponieważ oficjalny sklep Ubuntu ich nie obsługuje, następnie wtyczkę do oprogramowania GNOME, a następnie dodaj repozytorium Flathub. Po ponownym uruchomieniu pakiety flatpak pojawiają się jako opcja w oprogramowaniu GNOME, ale nie w oprogramowaniu Ubuntu.

O tego typu opakowaniach mają zarówno snap, jak i flatpak wszystko co potrzebne (oprogramowanie i zależności) do działania programu. Dobrą rzeczą w nich jest to, że aktualizują się bardzo szybko i działają na dowolnej dystrybucji Linuksa, aw rzeczywistości istnieje kilka programów, które znajdujemy tylko we Flathub (flatpak) lub Snapcraft (snap). Są opcją do rozważenia, ale aby mieć to wszystko, warto użyć oprogramowania GNOME.

Przez konsolę

Do tej pory widzieliśmy graficzny sposób instalowania programów w Ubuntu. Następnie zobaczymy, jak zrobić to samo, ale przez terminal. Chociaż wielu użytkowników zniechęca wszystko, co wiąże się z „czarnymi ekranami”, powinieneś wiedzieć, że ta metoda wcale nie jest skomplikowana. Przeciwnie, jest wygodniejszy i prostszy, i oczywiście szybszy.

Aby zainstalować oprogramowanie w systemie Ubuntu za pomocą tej metody, pierwszą rzeczą do zrobienia jest logiczne otwarcie terminala. Możemy to zrobić z ikony siatki lub naciskając klawisz Meta i wyszukując „terminal”, a także otwiera się go, naciskając kombinację klawiszy Ctrl+Alt+T, o ile skrót nie został zmieniony, albo przez użytkownika lub dlatego, że firma Canonical tak zdecyduje w przyszłości. Z terminala możemy zrobić:

• Instalowanie pakietów:

sudo apt install nombre-del-paquete

• Zainstaluj wiele pakietów:

sudo apt install nombre-del-paquete1 nombre-del-paquete2 nombre-del-paquete3

• Odinstaluj pakiety:

sudo apt remove nombre-del-paquete

• Odinstaluj pakiet i skojarzone z nim pliki konfiguracyjne:

sudo apt remove --purge nombre-del-paquete

• Zaktualizuj listę pakietów dostępnych w repozytorium:

sudo apt update

• Zaktualizuj wszystkie pakiety zainstalowane na komputerze:

sudo apt upgrade

• Zainstaluj pakiet snap:

sudo snap install nombre-del-paquete

• Odinstaluj pakiet snap:

sudo snap remove nombre-del-paquete

• Zaktualizuj pakiety przystawek:

sudo snap refresh

Po wykonaniu polecenia system może zapytać nas, czy chcemy zainstalować wybrany przez nas pakiet oraz te, które są od niego zależne, pokazując nam pewne szczegóły, takie jak jego pełna nazwa, wersja czy rozmiar. Odpowiemy twierdząco i poczekamy aby zakończyć instalację.

.deb pakiety

Jeśli coś, co chcemy zainstalować, nie jest dostępne w oficjalnych repozytoriach, ani jako snap, ani flatpak, prawdopodobnie jego programista oferuje to jako pakiet .deb. Na przykład, jeśli chcemy zainstalować przeglądarkę internetową Vivaldi, możemy przeszukać wszystko, co chcemy w oprogramowaniu GNOME i nie znajdzie tego, nawet jeśli włączyliśmy obsługę pakietów flatpak. Co ciekawe, jest dostępny w oficjalnych repozytoriach Manjaro, ale w większości go nie ma, bo ma trochę setkę (nie pamiętam czy to 4% czy 6%) odpowiadającą interfejsowi graficznemu, którego nie ma otwarte źródło. W końcu, jeśli chcemy zainstalować Vivaldi na Ubuntu, musimy to zrobić za pomocą jego pakietu .deb.

Czy to Vivaldi, czy jakikolwiek inny program, możemy zainstalować jego pakiet DEB, pobierając go z oficjalnej strony internetowej i instalując. Możemy to zrobić na różne sposoby:

• Kliknij dwukrotnie i zainstaluj, aby ich nie otwierał. Oprogramowanie Ubuntu prawdopodobnie się otworzy.
• Kliknij prawym przyciskiem myszy i wybierz „Instalacja oprogramowania”, co otworzy oprogramowanie GNOME, jeśli mamy je zainstalowane.
• W terminalu wpisz sudo dpkg -i nazwa_pakietu (warto przeciągnąć go do terminala, aby nie popełnić błędu, jeśli nazwa jest długa).

Warto zauważyć, że wiele z tych pakietów dodaje nas do oficjalnego repozytorium projektu w celu aktualizacji w przyszłości.

To koniec tego przewodnika, w którym pokazaliśmy różne sposoby instalowania pakietów w Ubuntu. Mamy nadzieję, że okażą się przydatne.